Biało-czerwony znak zapytania

W tym roku mnie, a tym samym  klasie V, przypadł obowiązek przygotowania akademii z okazji 222. rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 Maja.Choć wiedziałam o tym jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego, próby rozpoczęliśmy bardzo późno. Miałam różne pomysły, plany, ale nie mogłam się na nic zdecydować.

Nie umiem korzystać z gotowych scenariuszy, zawsze coś w nich nawala, a uczniowie słuchający co roku tych samych wierszyków, nudzą się i rozrabiają. Mimo intencji i pobożnych życzeń nauczycieli, nie pamiętają kto,co, kiedy i dlaczego.

Rzeczpospolita Norwidowska  pisze jednak  swoje scenariusze. Nie może w nich zabraknąć wspomnienia Jana Jakuba Sobieskiego, ówczesnego właściciela Strachówki , miecznika liwskiego, posła na na Sejm Wielki, stronnika reform  ani  założenia w Strachówce NSZZ Solidarność, nieprzypadkowo właśnie w rocznicę uchwalenia pierwszej w Europie takiej Konstytucji.

Chciałam przede wszystkim, aby to było coś dla młodzieży, co może przez chwilę przyciągnie ich uwagę.

Pomysł był taki: w najprostszej scenografii, wykorzystującej zwykłe wyposażenie świetlicy, odbywa się spotkanie uczniów, którzy muszą napisać wypracowanie o patriotyzmie, nie są z tego zadowoleni  i nie całkiem rozumieją swoje zadanie. Postawiony przed nimi problem uruchamia myślenie i pokazuje różne postawy.  Dla niektórych patriotyzm jest ważny, dla innych jest pustym słowem, jedni bardziej skupiają się na przeszłości, inni na przyszłości. Nikogo nie przekonywałam do żadnej opcji, dlatego motywem przewodnim  był biało-czerwony znak zapytania.

Pisząc, uczniowie słuchają swojej muzyki:  patriotycznego rapu w wykonaniu 4p ( "Mam biało-czerwone serce"), metalu w wykonaniu szwedzkiego zespołu Sabaton ("40:1"utwór poświęcony bohaterskiej obronie odcinka Wizna we wrześniu 1939 roku), zespołu Happysad ("Ojczyzna") i De Press ("Wilki"-wersja koncertowa z filmem poświęconym Józefowi Franczakowi,ostatniemu żołnierzowi podziemia antykomunistycznego).

Patryk, Ola, Karolina i Karolina wzięli na siebie trud przygotowania przedstawienia.

Niestety, nie mogłam im poświęcić wiele czasu, ale wywiązali się świetnie. Sami opracowali napisany przeze mnie "surowy" tekst, podzieli go na role, omówili jak go interpretować i rozpoczęli próby. Kiedy znalazłam czas na spotkanie z nimi, prawie nie miałam uwag. Przesłuchiwały ich także koleżanki, których zadaniem było pilnować, aby aktorzy dbali o dykcję i mówili wyraziście. W tym czasie pozostali uczniowie przygotowali projekty plakatów i,  po zaakceptowaniu, wykonali je. Dziewczyny zupełnie same wszystko poprzyczepiały, poprzyklejały, umocowały, zdążyły także przygotować biało-czerwone kwiaty, do przypięcia dla występujących.

 Wspomogli nas jeszcze: klasa I przygotowując biało-czerwone chorągiewki, rysunki-skojarzenia z Polską i pięknie wymalowane tęcze oraz gimnazjalistki Ula Rosa,Ewelina Cudna i Weronika Grabowska, które pięknie zaśpiewały piosenkę Jana Pietrzaka "Jest taki kraj".

Wszyscy się denerwowaliśmy przed występem, ale napięcie szybko minęło. Uczniowie wystąpili świetnie, mnie też udało nie pomylić kolejności filmów. Publiczność zachowywała się całkiem przyzwoicie (prócz paru beznadziejnych przypadków), a co najbardziej wartościowe, niektórzy podjęli temat i rozmawiali o swoim osobistym patriotyzmie, inni zapamiętali tytuły patriotycznych piosenek.